Her güne bir yazı : Gözlerini karanlığa açıyorsun, soğuk bir zeminde yatarken buluyorsun kendini, sol omzun sızlıyor ve sol ayağın.Nerede olduğunu bilmiyorsun.Hatta belki kim olduğunu bile...Gözlerini açtığın andan itibaren o ilk dakikalarını anlat...

Etraf buz gibi. Kıpırdayamıyorum. Omzum acıyor. Gözlüğümü bulmam gerek. Etrafımı göremiyorum. Hep bundan korkardım zaten. Eğer başıma bir olay gelirse, gözlerimde lenslerim varsa ve hastanenin acilinde bana müdahele ediliyor olsa lensler gözümden nasıl çıkar.
Şu an neredeyim? Kuzum nerede? Deprem mi oldu? Savaş mı çıktı? En son hatırladığım çok yüksek sesli bir gürültü. Evde değilim. Dolayısıyla kocam, kuzum benimle değil. Annem, babam zaten kendi evlerindeler. Eğer bunlara sebeb tüm İstanbul'u sarsacak deprem değilse, çok şükür onlar iyi olmalılar.
Beynimi zoeluyorum. En son ne yapıyordum? Öğlen miydi? Toplantıda mıydım? Yemekte miydim?
Birde kıpırdayabilsem, ne yapıp edip hareket etmliyim. Bir şekilde buradan çıkış yolu bulmam gerek. Allah'ım tüm İstanbul sallanmış olmasın. . Belki de başıma gelen deprem değil. Yangın ? Asansördemiydim acaba? Halatlardan biri kopmuş ve biz yerin dibini boylamış olabiliriz.
Hani böyle zamanlarda hayat an be an gözlerimizin önünden geçerdi. Tek düşünebildiğim kuzum. Büyüdü evet ama daha beraber yapacaklarımız bitmediki.
Kendimi biran önce toparlamalı ve buradan bir çıkış yolu bulmalıyım. Acaba yanlız mıyım? Oh çok şükür gözlüklerim kırılmamış. Neredeyse gözlerim mikrop kaptığı için mutluyum.
Bu arada eğer asansör düştüyse yanımda birileri daha olmalı.
Pelin toparla kendini! Haydi kıpırda!!!
Bağırsam sesim duyulur mu?
En iyisi bunlar bir rüya olsun ve uyanayım.....
Uyandım....